1# Sobotni Wieczór Filmowy: "Sala samobójców"

Tytuł: "Sala samobójców"
Reżyser: Jan Komasa
Data premiery: 4 marca 2011
Odtwórcy głównych ról: Jakub Gierszał, Roma Gąsiorowska
Gatunek: animacja, thriller, dramat, romans
Moja ocena: 8/10

Tak! Wreszcie nadszedł ten długo oczekiwany przez większość z was moment. Oto przed państwem pierwsza odsłona Sobotnich Wieczorów Filmowych!

***

Dominik – dawniej wzorowy uczeń, zostaje ośmieszony przez kolegów. Środowisko dowiaduje się, że chłopak jest gejem. Nieakceptowany przez społeczeństwo i nierozumiany przez rodziców zamyka się w swoim pokoju. W internecie poznaje tajemniczą dziewczynę - Sylvię, która twierdzi, że od 3 lat nie wyszła z domu i żyje w odosobnieniu. Mało tego! Sylvia deklaruje, że jest szczęśliwa! Dominik jest zauroczony nową znajomą. Gdy prosi ją o spotkanie, ona odpowiada: "Przecież się spotykamy". Ale to są wirtualna rozmowa, a chłopak pragnie czegoś innego - normalnego świata i spacerów oko w oko. Dziewczyna ciągle odmawia, a Dominik coraz więcej czasu spędza w internecie. Jest uzależniony...

Doskonały warsztat aktorski pokazał zarówno Jakub Gierszał, jak i Roma Gąsiorowska. Oboje grali

bardzo rzeczywiście, widać było, że w pełni wczuli się w swoje postacie, w ich sytuację życiową. Wszyscy aktorzy odwalili kawał dobrej roboty i zasługują na pochwały. Brawo!

Bardzo podobały mi się sceny wyreżyserowane komputerowo. Dobry pomysł. Z pewnością bardzo mocno trafi do serca odbiorcy. W miarę upływu czasu, gdy zegar nieubłaganie odliczał minuty do końca filmu, na ekranie coraz rzadziej pojawiali się normalni ludzie, coraz częściej gra. Chłopiec był coraz bardziej uzależniony, coraz bardziej popadał w nałóg, coraz więcej czasu spędzał przed monitorem, coraz mniejszą uwagę zwracał na rzeczywistość.

Trzeba pamiętać, że uzależnienie to choroba, w dodatku jeszcze cięższa niż grypa czy rak. uzależnienie to ciągłe pragnienie przyjmowania jakiejś substancji lub wykonywania jakiejś czynności. W przypadku Dominika to uzależnienie od internetu. Gdy ojciec odłącza internet chłopak szaleje. Nie wie co ma robić, nie wie co z sobą począć.W wirtualnej rzeczywistości miał "rodzinę", jak nazywał swoich przyjaciół z sali samobójców. Całkiem możliwe, że nie szukałby pocieszenia w internecie, gdyby miał prawdziwą rodzinę. Bo rodzina to nie tylko nazwa. Rodzina to ciepły dom, życzliwość, miłość, akceptacja tego, kim się jest. Nawet, jeśli w rodzinie bywają kłótnie i nieporozumienia, to się je przezwycięża. Walcz się! A rodzina Dominika? Jeżeli w ogóle ten układ można było nazwać rodziną. Matka zajęta sobą, przyjemnościami i kochankiem oraz ojciec - wiecznie w pracy; dzielący czas pomiędzy  zobowiązania biznesowe, a - oczywiście - kochankę. Celowo napisałam : "Jeżeli w ogóle ten układ można było nazwać rodziną". W ostatnich scenach przekonacie się dlaczego.

Rodzina Dominika była obrzydliwie bogata z pokolenia na pokolenie, po pradziadku. Rodzice - zwłaszcza ojciec - byli załamani, gdy syn nie chciał i w końcu nie przystąpił do matury. Jaki wstyd! Wydawało mi się, że jedynie matka pokazała odrobinę szczerych uczuć.

Główny bohater podczas trwania filmu przeszedł radykalną przemianę - z wzorowego ucznia zmienił się w uzależnionego od gier komputerowych nastolatka z depresją. I bynajmniej nie jest to przykład z kosmosu - takie przypadki zdarzają się w prawdziwym życiu. Dlatego apeluję! Rodzice, zwracajcie uwagę na swoje dzieci, bo nawet nie wiecie do czego jest zdolny nastolatek. W tym momencie mogą się odezwać głosy: "Przecież rodzice także mieli kiedyś kilkanaście lat i przechodzili przez trudny okres dojrzewania". Ale czasy się zmieniają! Pomiędzy nastolatkiem z dzisiejszych czasów, a np. tym z lat 80 XX wieku istnieje ogromna przepaść. Myślę, że warto to zauważyć. Ale przecież nie cała wina leży po stronie rodziców. Duża część, a nawet większość winy leży po stronie dzieci, młodzieży. Gdy widzicie, że dzieje się z wami coś złego - proście o pomoc! Jeśli wstydzicie się rozmowy z rodzicami, jest jeszcze starsze rodzeństwo, są nauczyciele. a jeżeli rozmowa w cztery oczy odpada, jest coś takiego jak telefon zaufania, czy inne tego rodzaju kolorowe linie. Po drugiej stronie też siedzi człowiek i zapewniam - nie gryzie. Więc rozmawiajcie, rozmawiajcie, rozmawiajcie... Rozmowa pomaga.

Trochę zboczyłam z tematu, ale napisałam chyba wszystko, co chciałam napisać i jestem z tego dumna. Jeszcze nigdy nie miałam takiej weny. :)

Jak zawsze mam najwięcej do powiedzenia o zakończeniu, ale nie chcę go zdradzać, bo wtedy oglądanie mija się celem. Ten film to po prostu dowód, że Polak potrafi, więc nie pozostaje mi nic innego niż polecić "Salę samobójców". Komu? Nie będę się ograniczać - wszystkim zainteresowanym, w wieku od 10 do 110 lat.